تجربه زلزله های گذشته نشان داده است که ساختمان های بنایی غیرمسلّح، علی رغم برخورداری از سختی مناسب، رفتار چندان قابل قبولی در مقابل بارهای جانبی ندارند. این در حالی است که سازه هایی از این دست عملکرد بسیار خوبی در مقابل بارهای ثقلی از خود نشان می دهند.
از آنجایی که درصد زیادی از ساختمان های قدیمی موجود از این نوع می باشند، لذا توسعه روش های مقاوم سازی موثر و در عین حال کارا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار می باشند.
در این مطلب به معرفی یکی از روش های متداول در این زمینه، یعنی استفاده از ژاکت های بتنی پرداخته ایم.
تراز پایه، ترازی از ساختمان است که فرض می شود حرکت زمین از آنجا به سازه منتقل می شود. در واقع آن تراز بعنوان تکیه گاه سازه در ارتعاش دینامیکی محسوب می شود.
محاسبه صحیح محل تراز پایه ساختمان، می تواند تأثیر بسزایی بر میزان نیروی زلزله محاسبه شده داشته باشد. این تأثیر هم در روش متداول آیین نامه ای، یعنی روش استاتیک معادل و هم تحلیل های پیچیده تری چون تاریخچه زمانی قابل مشاهده است. با بالا آوردن محل تراز پایه، زمان تناوب اصلی ساختمان (پریود) کاهش پیدا می کند. این امر از روابط تجربی محاسبه پریود نیز مشخص می باشد.